نبرد WiMAX و LTE

شاید خیلی از ما تجربه کار با مودم‌های Dial-up برای اتصال به اینترنت را به‌یاد داشته باشیم. در آن زمان، دسترسی به اینترنت با سرعت‌های بسیار پایینی انجام می‌شد و نگران‌کننده‌ترین موضوع برای ما این بود که اتصال برقرار شده مرتب قطع نشود. اما امروزه سرویس‌های مختلف با ارتباط دایمی و سرعت‌های بسیار بالا در حال رقابت با یکدیگر هستند. در این مقاله به بررسی دو فناوری وایمکس و LTE می‌پردازیم که اینترنت پرسرعت بی‌سیم را برای کاربران خانگی/دفتری فراهم می‌کنند.

پس از مودم‌های Dial-up، نوبت به اینترنت باند پهن و سرویس‌های ADSL رسید. اینجا دیگر از قطع ارتباط، شماره گرفتن، صداهای عجیب و غریب و سرعت پایین خبری نبود. حالا می‌توانستید ارتباطی دایمی با سرعت بسیار بالاتر را در اختیار داشته باشید. برای بهره‌گیری از این سرویس نیز شما به یک خط تلفن، یک مودم (کمی متفاوت) و یک کامپیوتر نیاز داشتید. اما با افزایش سرعت اتصال به اینترنت و کاهش نسبی هزینه‌ها و همچنین گسترش استفاده کاربران از سرویس‌های اینترنتی، مشکل تازه‌ای خودنمایی کرد: عدم امکان سرویس‌دهی کافی در مناطق مختلف. حالا با عبارات پیچیده‌ای مواجه می‌شدید که معنای کلی آن‌ها کافی نبودن امکانات برای ارایه سرویس ADSL به خط تلفن شما بود. همچنین، سرویس‌دهی برای بعضی از مناطق دورافتاده‌تر نیز ممکن نبود.

پس از آن، فناوری دیگر وارد میدان شد: اینترنت بی‌سیم موبایل. دکل‌های مخابراتی اپراتورهای موبایل پوشش بسیار خوبی را در نقاط مختلف فراهم می‌کنند و تکامل فناوری‌های موبایل به این اپراتورها امکان می‌داد تا علاوه بر سرویس‌های مکالمه، سرویس‌های اینترنت همراه را نیز ارایه کنند. به این ترتیب، کاربران در نقاطی که به اینترنت ADSL دسترسی نداشتند، می‌توانستند از گوشی‌های موبایل خود برای دسترسی به اینترنت استفاده کنند.

با گذشت زمان، سرویس‌های اینترنت همراه، پتانسیل ارایه سرویس مفید دیگری را عرضه کردند: ارایه سرویس باند پهن بی‌سیم به کاربران ثابت خانگی و اداری. به‌ عبارت دیگر، این بار شما برای استفاده از سرویس اینترنت همراه به گوشی موبایل یا مودم 3G/4G نیازی ندارید. در مقابل، شما از مودمی ثابت با شباهت زیادی به مودم ADSL استفاده می‌کنید که اتصال اینترنت بی‌سیم را در اختیارتان قرار می‌دهد. دو فناوری مهم یعنی WiMAX و LTE در این حوزه استفاده می‌شوند، که به‌رغم شباهت‌هایی که دارند، رقیب یکدیگرند. در ادامه به بررسی مشخصات هر کدام و تفاوت‌های آن‌ها با یکدیگر می‌پردازیم:

این نام خلاصه‌شده عبارت Worldwide Interoperability for Microwave Access است و برای یک مجموعه از استانداردهای تصویب شده توسط IEEE مورد استفاده قرار می‌گیرد. از سال ٢٠٠٠، موسسه IEEE توسعه مجموعه‌ای از استانداردها را برای دسترسی باند پهن بی‌سیم در محدوده کلان‌شهری (Metropolitan) تدوین کرد که با نام استانداردهای Wireless MAN شناخته می‌شود. این استاندارد که با نام 802.16 شناخته می‌شود، به رقیبی جدی برای سرویس‌های ADSL تبدیل شد. شاید بتوان گفت که WiMAX برد شبکه‌های سلولی را با سرعت‌های Wi-Fi ترکیب می‌کند.

LTE

در آن روی سکه، LTE نوعی فناوری مخابراتی موبایل است که 3GPP آن را استانداردسازی کرده است. این فناوری بزرگ‌ترین جهش از فناوری‌های 3G به سمت نسل چهارم شبکه‌های موبایل شناخته می‌شود و ملزومات سنگینی در زمینه نرخ انتقال دیتا، ظرفیت و تاخیرها دارد. LTE عملا نوعی فناوری موبایل است که در کنار سایر استانداردهای این صنعت در حال تکامل است و به بهترین شکل، با روند رشد و تکامل سایر فناوری‌ها ادغام می‌شود.

شباهت‌ها

پیش از هر چیز اجازه بدهید به موارد شباهت این دو فناوری اشاره کنیم:

– هر دو آن‌ها فناوری‌های کاملا مبتنی بر IP هستند.

– هر دو از فناوری آنتن پیشرفته MIMO ‏(Multiple input Multiple Outpu) پشتیبانی می‌کنند.

– هر دو از نوعی فناوری مدولاسیون مبتنی بر OFDM ‏(Orthogonal Frequency Division Multiplexing) استفاده می‌کنند.

البته شباهت‌های تکنیکی این دو فناوری به همین‌جا ختم نمی‌شود، ولی ما صرفا به موارد کلیدی اشاره کردیم.

تفاوت‌ها

فناوری LTE از باندهای فرکانس دارای مجوز استفاده می‌کند، در حالی که WiMAX به ترکیبی از باندهای فرکانس با مجوز و بدون مجوز متکی است. همین موضوع باعث می‌شود که LTE در باند فرکانس پایین‌تری در دسترس باشد، که خود نوعی امتیاز برای آن است، زیرا پوشش بهتری را فراهم می‌کند.

LTE از فاصله‌گذاری ١٥ کیلوهرتزی استاندارد بین حامل‌ها استفاده می‌کند، در حالی‌ که نسخه دوم WiMAX از فاصله‌گذاری ١٠/٩٤ کیلوهرتزی بهره می‌گیرد. فاصله بیشتر در LTE، امنیت آن را در برابر انتشار داپلر (Doppler) افزایش می‌دهد. این فناوری می‌تواند سرعت‌های جابه‌جایی کاربر را تا ٣٥٠ کیلومتر بر ساعت مدیریت کند. از سوی دیگر، WiMAX تا سرعت ١٢٠ کیلومتر بر ساعت را اداره می‌کند.

در بخش نرخ انتقال اطلاعات، LTE باز هم در وضعیت بهتری قرار دارد. هرچند پارامترهای گوناگونی بر عملکرد فناوری‌های بی‌سیم و حداکثر سرعت محقق‌شده روی لینک آن‌ها تاثیر می‌گذارند، اما پوشش بهتر و پهنای باند بیشتر کانال‌ها در LTE سبب می‌شود در شرایط مشابه، سرعت انتقال دیتای بیشتری داشته باشد. در نهایت، LTE مصرف انرژی در سمت کاربر را به ‌طور چشمگیری کاهش می‌دهد و این موضوع در مواردی که کاربر از سیستم مبتنی بر باتری استفاده می‌کند، بسیار اهمیت دارد.

با در نظر گرفتن تمام این موارد، به نظر می‌رسد WiMAX در حال واگذار کردن میدان به LTE است. با توجه به پیشرفت‌های به‌دست آمده در حوزه فناوری‌های موبایل و حرکتی که به سمت 5G آغاز شده است، اپراتورها دلیلی نمی‌بینند روی WiMAX سرمایه‌گذاری کنند، زیرا LTE نه‌تنها ساختاری یکپارچه با مجموعه سرویس‌های آن‌ها را تامین می‌کند، بلکه گزینه‌های بهتری را نیز در اختیار مصرف‌کنندگان قرار می‌دهد. همچنین، تداوم پشتیبانی و سازگاری در این مسیر نیز وضعیت بهتری دارد، که در نهایت می‌تواند به سود کاربران باشد.